2006

Zes dolle dagen fietsen in Zwitserland en Italië

De wielervrienden van Eijsden zijn op wieleravontuur geweest in Zwitserland en Italie begin september. Fred Doensen, Ber Fraats, William van der Coelen, Adrie Janssen, Pierre Linkens, Ger Stevens, Jo Pinckers, Lambert Jeukens, Jacques Vrancken en Ed op de Camp. Ze hadden zich ingeschreven voor de Rominger Classic die verreden werd in Zwitserland met als start en finishplaats Bad Ragaz. Met 9 man zijn ze gestart want Jacques had zijn fiets thuis gelaten had, omdat zijn gezondheid hem parten speelt op dit moment. “M’n huepe zien ram versjliète”. Hij ging mee om de bus te rijden en om deze keer wèl stand by te zijn om ons “op te roape” als dat nodig mocht zijn (ter herinnering; 2 jaar geleden ging dat mis omdat hij alleen zijn eigen bevoorrading had zeker gesteld met het inslaan van geitenkaas en wijn ipv ons te voorzien van water en pepmiddelen om de 3 bergpassen te beklimmen. Dat is hem nooit vergeven. Zondag was de start van de 110 km lange wedstrijd voor de 700 deelnemers (ook vele jonge amateurs). Alle 9 hebben ze de wedstrijd uitgereden. Lambert heeft de snelste tijd van de Eijsdense wielervrienden neergezet met een gemiddelde van 30km/u. Op de heenweg in de auto klaagde hij overigens dat hij zich niet lekker voelde en dat hij niet zou meedoen. Wie Lambert kent weet dat het zijn tactiek is om anderen zand in de ogen te strooien. Hij was zo gebrand op de overwinning dat hij na het avondeten en vele glazen wijn als een bezetene op de tafel begon te bonzen. “Dao kumt murrige ginne vaan euch uever mich heen, es g’r dat mer wit”, brulde hij. Enkele van de andere hotelgasten die rustig van hun maaltijd wilde genieten schrokken zich half dood en ik sta er nog versteld van dat zich niemand van de schrik verwond heeft met zijn eigen bestek. Geen van ons heeft dan ook nog een poging gewaagd om Lambert naar de kroon te steken. Nee, Lambert is sterk, berensterk. Ik vraag me wel eens af wat er van hem geworden zou zijn als hij in zijn jonge jaren zijn fietstalenten had mogen etaleren. Zonder anderen te kort te doen zal ik niet verder uitweiden over hun courseverloop. Och ja, toch één ding. Bėr (ca 100kg) werd er door Jacques van verdacht de laatste klim (3.5 km van 15%) niet gefietst te hebben. “Ber hèt de boel bezigkt, dei is oengder langs gevoare” beweerde hij. Het viel wel op dat Ber zijn kleinste verzet brandschoon was gebleven en dat leek ons onmogelijk! We hebben Ber daar toch een beetje mee gepest. Het was een geweldige ervaring en iedereen heeft gefietst voor wat hij waard was. Alles uit de kast, reken maar. Alle 700 in een blauwe trui van Geroldsteiner. Lambert had om een niet nader te noemen reden nog geprobeerd om de knalrode trui van onze club aan te trekken, maar werd door de organisatie gedreigd met een startverbod. De volgende dag zijn we over de Spluga-pas gereden richting Menaggio aan het Comomeer. s’ Middags nog een ritje gemaakt naar Lugano en terug. De dag erna hebben we een tocht gemaakt rondom het Comomeer van ca 130 km. Dat was een spannende ervaring. De vele smalle en drukke wegen en de soms niet verlichte tunnels werkte wel eens op de zenuwen. Tijdens de lunch in Lecco schijnt een madame die met haar decolté uit een raam hing, uitnodigend op Lambert en Jacques geroepen te hebben, maar daar zijn ze niet op ingegaan (dit om Thea en Micheline gerust te stellen). Op het einde van de rit had Fred als toetje de beklimming van de Madone di Ghissalo in het programma opgenomen, een pelgrimsoort voor wielrenners. Pierre had onderaan gezien dat het stijgingspercentage van de 9 km lange klim 14% stijl was en besloot met Ber om van de klim af te zien. Er zijn er maar 5 boven gekomen (Lambert, Jo, Fred en Ed en William). Een felicitatie voor deze 5 is dan ook zeker op zijn plaats. De laatste dag had Ed een ritje ontdekt in het achterland van Menaggio. Met 5 zijn ze vertrokken, Ed, Lambert, Joke, Adrie en Ger. Het was evenwel een zware klim van ca 18 kilometer met stijgingspercentages van 10 tot 18%. Ger had er al snel genoeg van en was omgedraaid naar het hotel. Chapeau voor de 4 anderen. Jacques, Pierre en Ber zijn gaan winkelen (veel olijfolie voor Jacques “good vuur de derm”). Fred heeft een ritje gemaakt naar een nabij gelegen dorp en heeft daar een terrasje gepikt.

Nog een paar opmerkelijk dingen:

- Kort voor ons vertrek huiswaarts had Lambert (zo dacht hij) de GSM van Ed gevonden die deze blijkbaar had laten liggen op de kamer. Toen hij Ed het apparaatje overhandigde vroeg deze aan Lambert wat hij in godsnaam met de afstandsbediening van de TV moest doen.

- Vlak voor vertrek naar de startplaats Bad Ragaz ontdekte Lambert dat hij iets vergeten was op de kamer. Het duurde nogal lang voordat hij terug keerde naar de bus. Hij vertelde dat hij de sleutel niet in het sleutelgat kreeg en dat hij op van de zenuwen van alles geprobeerd had om binnen te komen. Geschrokken van al die herrie deed een mevrouw de deur van de kamer open. Toen pas ontdekte Lambert dat hij op de verkeerde etage zat. Ik had die kop van hem willen zien op dat moment.

- Jacques heeft alle dagen met een lint om zijn nek gelopen waar je sleutels of iets dergelijks aan kunt hangen. U kent ze vast wel. Het zat in het pakket van de Rominger Classic. Bij hem heeft er helemaal niéts aangehangen. Het hoorde ineens tot zijn kledij. ’s Avonds netjes afdoen (hoop ik) en ’s morgens weer omdoen, zonder verdere functie, het hoorde erbij. Verder heeft hij Pierre iedere morgen om 6 uur wakker gemaakt en loopt hij rond met Nordic stokken vanwege zijn “versjliète huepe”. Hij gebruikte ze ook als steekwapen als iemand te kort in buurt kwam.

- Er is ruw geschat 60 liter bier en 50 liter wijn gedronken, m.u.v Jo (Cola)

- William (de Zwijger) zegt na 2 glazen wijn geen woord meer (maar drinkt wel door!)

- Fred heeft wederom de hele reis prima georganiseerd (met dank!)

Het waren 6 geslaagde dagen voor ons allemaal, de naam Wielervrienden waardig. Een voorbeeld om kameraadschap veilig te stellen. Voor herhaling vatbaar!!

(tekst: Ger Stevens)

Verslag van Le Grand Trophee "Les 3 Ballons" (10 juni 2006)

In de winterperiode werden reeds plannen gemaakt om de cyclosportieve tocht “Les Trois Ballons” in de Vogezen met de club te rijden. Mede door de verhalen van Esther, Patrick, Jeroen, Math en Eddy, die deze tocht reeds in 2005 reden, was de animo groot om deze cyclosportieve ook eens te fietsen. Liefst 16 mensen van de club gaven zich op om mee te gaan. Daarnaast waren er nog een 5-tal gastrijders die met ons mee wilden fietsen.

Helaas moesten Patrick en Esther verstek laten gaan wegens blessureleed. Ook voor Ivan was het onmogelijk om deze tocht te rijden. Hij was helaas nog niet voldoende hersteld van zijn hernia.

Uiteindelijk vertrokken we dus met in totaal 18 mensen, 13 clubleden en 5 gastrijders. De volgende personen stonden op 10 juni aan de start in Champagney:

Servé Aarts, Bart Janssen, Mark Janssen, Matthy Maes, Gerry Theunissen, Theo Beijers, Roy Bormans, Eddy Steijns, Robbie Jeukens, Armand Hessels, Jeroen Mertens, Robert Duijckers en Math Poismans. Onze gastrijders waren Kees-Jan Schuurman, Peter Soeters, Benny Beckers, Coen Spauwen en Paul Ronda.

De Grand Trophee “Les 3 Ballons” is een cyclo-sportieve tocht. Dit betekent dat de deelnemers “op tijd” rijden. Bij binnenkomst wordt de tijd middels een chip geregistreerd. Afhankelijk van de gerealiseerde tijd in relatie tot je leeftijd (categorie) krijg je dan een “gouden”, “zilveren” of “bronzen” brevet.

De route leidt (de naam zegt het al) over 3 Ballons nl. de Ballon de Servances (12 km), de Grand Ballon (7 km) en de Ballon d ‘Alsace (10 km). Tussen deze 3 Ballons zijn dan nog een 6-tal cols te bedwingen. Aan het slot van de rit na 200 km krijg je dan nog het toetje genaamd: “La Planchedes des belles filles”. Deze helling heeft een lengte van 5 km met een stijgingspercentage van meestal 13 procent of meer.

vrijdag 9 juni 2006

Om 8 uur kwamen we bij elkaar bij het clublokaal “La Meuse”. Nadat de fietsen in en op de auto’s waren geladen was het bijna 9 uur toen we vertrokken. Na een voorspoedige reis arriveerden wij in ons hotel in Lure om ca. 14.00 uur. Het hotel lag ca. 20 km van de start in Champagney.

Nadat we ons startbewijs waren gaan ophalen, konden we het niet laten om even met de auto de laatste helling van de “Trois Ballons” te gaan bekijken, die we morgen na 200 km voor de kiezen zouden krijgen. We waren het allemaal er over eens dat deze bult morgen wel eens zeer zwaar zou kunnen wegen.

Om 19.00 uur werd het eten in het hotel geserveerd. Aangezien meerdere fietsers in het hotel logeerden bestond het hoofdmenu uit pasta.

Iedereen was een beetje gespannen, in afwachting wat de dag van morgen ons zou brengen. Aangezien we ’s-morgens al om 6.15 uur zouden vertrekken naar de startplaats werd rond de klok van half elf elkaar een goede nachtrust toegewenst. Om 6.00 uur ontbijten was te vroeg voor het hotelpersoneel. Daarom werd het ontbijt al meegegeven toen we naar bed gingen (inclusief een thermoskan koffie). Die koffie was ’s-morgens natuurlijk niet meer te drinken.

zaterdag 10 juni 2006

Vandaag is het dan zover. Om half zeven vertrokken we richting startplaats. Servé had nog een klein probleempje, hij had de deur van zijn hotelkamer dichtgetrokken terwijl zijn sleutel nog binnen lag. Aangezien het personeel nog niet aanwezig was, kon hij er niet meer in. Zodoende moest Servé vertrekken zonder papieren, bril, en handschoentjes.

We parkeerden onze auto’s op de parkeerplaats ca. 2 km van de start. De snelle jongens waren snel van de parkeerplaats vertrokken, om zo kort mogelijk vooraan te kunnen starten.

Het merendeel van onze groep wilde “op tijd” rijden. Eddy, Matthy, Robbie, Roy en Coen gingen van start met het doel het eindpunt te bereiken. De tijd was voor hen van minder belang. Ook Armand wilde in verband met te weinig trainingskilometers en gebrek aan ervaring zich vooral richten op het uitrijden, waarbij de tijd ook voor hem op de tweede plaats kwam.

Aan de start staan een circa 2000 deelnemers ca. 1400 die de 205 km route doen en ca. 600 die 105 km fietsen (onder deze laatsten ons clublid Gerrit Rousch die met een ander groepje de korte versie rijdt).

Half acht, het startschot wordt gegeven. Als een pijl schiet de meute weg, althans het eerste gedeelte van het peleton.

Na 13 km begint de klim van de Ballon de Servance, een 12 km lange pittige klim door het bos. De smalle afdaling van deze berg is door plaatselijk losliggend kiezel zeer gevaarlijk. Na deze afdaling worden de twee groepen gesplist. Jeroen, Robbie en Servé namen hier de verkeerde route. Servé en Robbie hadden meteen in de gaten dat ze niet goed zaten. Jeroen kwam jammer genoeg pas na bijna 4 km erachter dat hij fout zat. Jeroen was hierdoor zijn motivatie kwijt om nog een echte toptijd neer te zetten.

Na de eerste Ballon volgden de cols zich steeds opnieuw op, eerst de Col du Menil, daarna de Col d’Oderen, waar de eerste keer de bidons opnieuw gevuld konden worden. Na de Col de Bramont en de Col du Herrenberg kwamen we op de Route des Crètes. Hier werd ons een prachtig landschap voorgeschoteld. Vervolgens werd verder geklommen naar Le Markstein en Le Grand Ballon. Ook tijdens de afdaling van de Grand Ballon werden we getrakteerd op zeer mooie vergezichten.

Via de Col du Hundsruck – met een vrij hoog stijgingspercentage- arriveerden we aan de voet van de Ballon d’Alsace. We hadden toen 150 km afgelegd. Na de revitaillering aldaar werd aan de laatste Ballon begonnen. Hoewel 10 km lang, is de Ballon d’Alsace goed te fietsen. Na de afdaling van deze Ballon gingen we vervolgens bijna 40 km (eerst vlak en daarna nog ca. 10 km heuvelachtig) naar de voet van de laatste beklimming van 5 km “La Plachedes des Belles Filles”. Deze beklimming was voor nagenoeg iedereen een ware helletocht. De gemiddelde snelheid lag hier, althans voor mij, zeker niet boven de 7,5 km/uur.

Eenmaal boven werd je getrakteerd op drinken, eten (pasta) en nog een toetje.

Mark passeerde als eerste van onze groep de streep (7 uur, 20 minuten), op zeven minuten gevolgd door Paul Ronda.

Alle mensen die “op tijd” reden hebben het gouden brevet gehaald. Prima gereden. Ook de andere mannen hebben een prima prestatie geleverd, alleen al door deze zware tocht uit te rijden.

Mark, Theo, Jeroen, Math, Robert en Paul vonden het na 205 km nog niet genoeg geweest. Zij reden nog per fiets terug naar het hotel, (ca. 30 km) met zo’n 35 km/uur (wel wind in de rug).

Om ca. half zeven was iedereen terug in het hotel. Een lekker glas bier was zeker verdiend. Kennelijk had de hotelbaas niet gerekend op bierdrinkers, want na enkele rondjes was het vat leeg en was er geen nieuwe voorraad aanwezig. We moesten ons dus verder tevreden stellen met bier uit de fles (ook lekker). Uiteindelijk gingen we om 21.00 uur aan tafel.

Nadat we hadden afgerekend kregen we van het hotel nog een drankje aangeboden. Daarna werd nog tot in het kleinste uur nagepraat over de belevenissen van deze (zware) dag.

zondag 11 juni 2006

We vertrekken om 8.00 uur. Het ontbijt in het hotel laten we voor wat het is. We nemen het ontbijt om ca. 9.00 uur in een grand café in het centrum van Epinal. Daarna gaan we richting Eijsden waar we om ca. 14.00 uur arriveren bij ons clublokaal “La Meuse”.

Tevreden dat we weer allemaal heelhuids zijn thuisgekomen kan worden geconcludeerd dat het een mooie en geslaagde onderneming was.

Voor de liefhebbers: Het volgend jaar is er weer een nieuwe editie.

(Tekst: Gerry Theunissen)

Zaterdagsrit naar Scherpenheuvel - 29 april 2006

Zaterdag 29 april was het tijd voor de eerste mooie zaterdagsrit. Op deze, toch wel koude dag, zijn wij om negen uur met zeven man vertrokken voor de openingsrit van dit seizoen naar Scherpenheuvel.

De tocht ging via Tongeren, waar Etienne ons onderweg kwam controleren of we allemaal in de juiste outfit reden, en via een gedeelte van het fietsnet naar Alken, waar iedereen al met zijn gedachte bij een Christalleke was. Daar was natuurlijk geen tijd voor, want er moest gewerkt worden om tegen de toch vrij harde noord-westen wind eerst via Diest en dan in Scherpenheuvel te komen.

Bij aankomst, mooi op tijd, eerst even een kaarsje laten branden voor alle mogelijke goede zaken. Na enkele foto’s gemaakt te hebben en na het bidden van een weesgegroetje gingen we vervolgens naar restaurant De Ram waar de Spaghetti en de Bouchée la reine prima smaakte. Hiervoor namen we ruim de tijd om daarna weer terug naar huis te vertrekken.

Eerst een klein stukje N10 en N2 naar Diest en Halen, daar dan via een nieuw gevonden stuk fietsnet door de mooie noordzijde van de Haspengouw met kilometers aan een stuk prachtige bloesem. Op deze weg lag een verrassing van een stuk van 800 m kasseien, ondanks dat niet iedereen hier liefhebber van is, hoort ook dit er bij.

In Hasselt moesten we even van de fiets om het spoor via een tunnel en twee trappen te passeren. Daarna snel via het kanaal naar Gellik waar we in het café op de hoek nog een paar pilsjes hebben genomen onder het luisteren naar enkele nostalgische wijsjes zoals “Ich Liebe nur Dich” en “Schön war die Zeit”.

Daarna in straf tempo naar ons clublokaal Café La Meuse waar we voldaan en zonder een drup regen nog even hebben nagepraat over de mooie en geslaagde tocht. Gezien de weerberichten en de dreigende lucht hadden we dat ‘s morgens niet gedacht.

Mannen merci, en denk aan 13 mei , want dan volgt “De Haspengouw Route”, vertrek om 9.00 uur. Laat het niet langs je neus gaan.

(tekst: Fred Doensen)