2005
Verslag Toertocht Valkenswaard - 20 augustus 2005
Tja... wat valt er te vertellen over een het ritje naar Valkenswaard? Het begin was een beetje aarzelend. Of het kwam door het vroege tijdstip of door het sombere weer, het duurde even voor iedereen was verzameld voor la Meuse. Maar als een slag bij heldere hemel was iedereen ineens klaarwakker. Een of andere Sjeng had het lef om Fiedel een zetje te geven. Zoals iedereen weet is Fiedel voorzien van een sterk pak spieren omhuld door een op spanning staande huid. Door het zetje van die sjeng kwam de 53-er tegen zijn enkel en het kwaad was dan ook gauw geschied. Zijn huid sprong open en het bloed spoot eruit (eh een beetje dan toch). De Sjeng was nog niet ver weg dus daar werd nog even verhaal gehaald. Fiedel ging gauw naar huis om zijn enkel te verbinden and off we went.
Tja... wat valt er verder te vertellen over een vlak ritje naar Valkenswaard? Het is vlakker dan vlak. Aangekomen bij een of andere Rijksweg in het Noordlimburgse bedacht Fiedel zich dat het wel weer eens tijd was om de groep weer een beetje wakker te schudden. Oversteken terwijl het eigenlijk niet kon, zorgde voor de nodige vloeken bij diegenen die stonden te wachten tot het wel veilig was om over te steken.
Ergens in het Brabantse land begaf een spaak van Matti Maas zijn wiel het. Handig ingrijpen van Pierre zorgde ervoor dat Matti verder kon fietsen. Niet meer remmen met de achterrem was wel het advies, maar ach ja, het parcours was zo vlak als een pannenkoek dus dat wou wel lukken.
De pauze bij Eetcafé Old Dutch was als vanouds, veel domme praat maar lachen dat we erom deden. Deze en gene stopten zich vol tot aan de oren en bij het afrekenen kwam de ober weer een maaltijd en een drankje te kort. Dus kon iedereen weer (net zoals vorig jaar) een euro bijlammeren. Die zien ons dus nooit meer terug.
Gauw terug naar Limboland. We hadden de wind tegen dus de “sterke mannen” gingen voorop rijden voor het aloude beukwerk. Waarvan anderen dankbaar gebruik maakten.
Tja wat valt er verder te vertellen over de terugreis. Het was wederom vlakker dan vlak. Fiedel werd door iedereen goed in de gaten gehouden, dus hij kon geen fratsen meer uithalen. Hier en daar werd een vals refreintje gezongen.
Oh ja, in het café waar de laatste pitsstop gehouden werd, kwamen we nog een Belg tegen die of toen al in de olie was, of zich een x-aantal nullen vertelde. Hij beweerde 18.000 km op de teller te hebben dit jaar. Yeah right!
Tja... wat valt er verder nog te vertellen over Eijsden-Valkenswaard-Eijsden? Geen heldenverhalen, geen sprints voor de bergtrui, geen sprints voor de groene trui, geen stukjes finale-rijden. Maar het was keigezellig, dus volgend jaar weer!
(tekst: Esther Den Ouden)
Verslag Toertocht Malmedy - 13 augustus 2005
Op zaterdag 13 augustus j.l. was de toertocht Malmedy aan de beurt om verreden te worden. Het is één van de vijf zomertoertochten waarbij sportiviteit en gezelligheid samengaan. Om 9 uur stond dan ook weer een tiental fietsers aan de start om die mooie tocht, deze keer tegen de klok in, te verrijden.
Na een aantal regendagen was de zon gelukkig weer van de partij waardoor deze tocht een vriendelijker uitstraling kreeg. Het eerste traject werd gereden via Clermont en dan de Gileppe waar het lijkt alsof de fiets aan het wegdek plakt. Gelukkig kwam vervolgens vanaf Jalhay het nieuw geasfalteerde wegdek naar de Baraque Michel. Door de samenstelling van de groep moest er natuurlijk boven even op elkaar gewacht worden hetgeen in deze groep door niemand een probleem gevonden wordt. Dan in sneltreinvaart via de mooie afdaling naar Malmedy. Hier werd op het terras van brasserie “Het Goede Leven” (what’s in a name) in de stralende zon een kopje koffie gedronken. Daarna werd de tocht verder gereden, steeds in stijgende lijn naar Robertville en naar Signal de Botrange het hoogste punt van België (694 meter).
Aangezien de magen dan zo langzamerhand begonnen te knorren, ging het toen naar brasserie “Mon Rigi” om de inwendige mens te versterken. Wat daar gepresenteerd werd deed het lange wachten snel vergeten want het smaakte iedereen uitstekend. Met een volle maag dan de afdaling van de Baraque. Door de kou viel die niet mee omdat de zon ons daar even in de steek liet. In Eupen was de temperatuur gelukkig weer 25 graden en zijn we gezamenlijk via Membach, Henry Chapelle naar ons sponsorlokaal “La Meuse” gereden. Daar werd, na wat pilsjes en sterke verhalen, deze mooie rit van 135 kilometer voldaan afgesloten.
(tekst: Fred Doensen)
De cyclosportive “Le Trois Ballons” (2005)
In november/december 2004 ontstond er bij enkele renners het idee om wederom een “cyclosportive” te rijden. Al snel leken Jeroen en Mark geïnteresseerd. Ook Ester en Patrick waren snel enthousiast. In de loop van het voorjaar werd ook Ed nog warm gemaakt en daar bleef het voorlopig bij. Alleen bij Bart rommelde het nog in het hoofd om nog éénmaal te scoren en vroeg mij om eens na te denken om alsnog de ultieme uitdaging aan te gaan. Uiteindelijk trok Bart zich door fysieke klachten terug. Paul Ronda, iemand waarmee Jeroen en ik “onder de brug” fietsen, nam de plaats van Bart in. Ook Mark kampte met fysieke problemen en koos voor de 100 km.
Aan de start, zaterdag 11 juni 2005, 7.30u. Het weer was prima, namelijk rond de 15 graden en het zou in de loop van de dag de 20 graden halen.
Het vertrek werd 15 minuten later dan was aangegeven. Dit omdat vlak na de start een spoorwegovergang lag, die vorig jaar net dicht ging tijdens het vertrek.
Zoals gewoonlijk vertrekt men bij een cyclosportive tegelijkertijd in één groep, ongeveer 950 personen waarvan overwegend het geslacht mannelijk is. Met name de 205 km en 4300 hoogtemeters is een echte uitdaging met jezelf.
Na een snelle start waren Mark, Paul en Jeroen meteen uit het zicht. Ik probeerde mij te beheersen en klampte ternauwernood achter de grote groep aan. Toen ik na 5 minuten omkeek zag ik de achterliggende groep al niet meer. Na de eerste col de “Ballon de Servance”, probeerde ik in de groep mee te gaan, hetgeen maar net lukte. Na de “Col du Ménil” viel de groep uiteen en besloot ik in de laatste groep te blijven. We hadden uiteindelijk pas 50 km afgelegd, het was dus nog ver.
Na vervolgens de “Col du Herrenberg”, “Col du Hundsruck” en de “Ballon d’Alsace” beklommen te hebben, bleek dat er nauwelijks vlakke stukken in de tocht zaten.
Na 170 km had ik het eigenlijk wel gehad, terwijl ik wist dat de laatste 40 km zwaar waren.
Alhoewel het bij iedereen bekend was, deed de laatste klim de deur dicht. Slechts 5,5 km waarvan de eerste 4 km gemiddelde stijgingspercentages hadden van 11.2%, 9.7%, 10% en 7,5%. Hierbij werd door velen te voet geklommen. Anderen hadden meerdere rustpauzes nodig en vervolgden moeizaam hun weg naar boven.
Eenmaal boven stond de spaghetti en cola klaar om je weer snel op krachten te brengen.
Ik denk dat iedereen op zijn eigen manier blij was boven te zijn en als je de uitslag ziet, krijg je steeds meer respect voor diegenen die uren meer nodig hebben dan de snelle mannen.
Al met al chapeau voor alle deelnemers en voor enkelen wellicht toch nog de “Marmotte” dit jaar of voor het volgende jaar een nieuwe uitdaging.
(tekst: Math Poismans)
> Klik hier voor de uitslag te openen in Excel-formaat.
